پرتره ای از جاکومتی

مدتی گذشت. ناگهان در زدند. در را باز کرد و مرد کوچکی پشت در ایستاده بود و سریع توضیح داد که نماینده سفارت اندونزی در پاریس است، آثار جاکومتی در اندونزی به خوبی شناخته شده و مورد تحسین قرار گرفته است و وزیر خارجه آن کشور قرار است سه هفته آینده به پاریس بیاید و از جاکومتی دعوت به حضور شده. آلبرتو پاسخ داد که از پذیرش دعوت این دیپلمات خوشحال خواهد شد. وقتی به سمت چهارپایه خود برگشت و دوباره شروع به کار کرد، گفت: «دیگو هم بیرون  استودیو بود. از اینکه وزیر می‌خواد بیاد و من رو ببینه، خیلی هیجان‌زده شده».

• خودت چی؟

او با لبخندی به پهنای صورتش گفت: «وای، منم تحت تأثیر قرار گرفتم». بعد گفت: «می‌خوام همه چیز رو محو کنم و دوباره از اول شروع کنم». گفتم: «جای تعجب نداره» و ناخواسته آهی کشیدم. او پرسید: «عصبانی هستی؟».

• معلومه که نه، چرا باید عصبانی باشم.
• چون دارم همه‌چیز رو خراب می‌کنم.
• شوخی نکن.
• نمی‌خوام دوستی با تو رو از دست بدم.
• الان واقعاً داری مزخرف می‌گی.

او شانه‌ای بالا انداخت و گفت: «خب، من جسارت این رو دارم که محتاط نباشم و با یک ضربه همه چیز رو محو می‌کنم».

• اما چرا باید این کار رو انجام بدی.
• چون راه دیگه‌ای وجود نداره.
• می‌دونم که سوال احمقانه‌ای بود، مگه نه؟

او جوابی نداد و مدتی کار کرد.

سپس گفت: «خیلی خوبه که برای کارام مهلتی تعیین کنم. البته باعث تنش می‌شه. حالا باید کمی استراحت کنیم. رنگ روی بوم خوب راه نمی‌ره. غلیظه. تربانتین‌اش زیاده. نباید بذارم انقدر رنگ روی بوم جمع بشه. این‌طوری کار سخت‌تر می‌شه. باید رنگای اضافه رو با کاردک بردارم. اما برای تصویر تو، انجام این کارها، دیره. سطح بوم به قدری براق شده که نمی‌تونم چیزی ببینم. برای نیم ساعت بریم کافه. نقاشی خوب پیش نمی‌ره، اینم به خاطر انتقام قلمو از نقاشه که نمی‌دونه چه طوری باید از یک قلمو استفاده کرد. در حالی از جایم بلند می‌شدم گفتم: «ولی قلمو همیشه به نقاش نیاز داره». وی خاطرنشان کرد: «نقاش به قلمو بیشتر نیاز داره».